ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Αποστόλου Αρχίππου.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Οι Μάρτυρές σου Κύριε

Φωτί τών λόγων Άρχιππος, λαούς εφώτισε, καί αγνωσίας, σκότους ερρύσατο· καί εναθλήσας, καί συμπατήσας τόν εχθρόν, φέγγος πρός ανέσπερον ανέδραμε, καί σύν τοίς Αγγέλοις νύν ευφραίνεται· Αυτού ταίς ικεσίαις, Δέσποτα δίδου πάσι τό μέγα έλεος.

Συρόμενος Μακάριε, καί εκκεντούμενος, καί πάσαις άλλαις, περικυκλούμενος δεινών ιδέαις, ουκ εξηρνήσω τόν Χριστόν, ουδέ τοίς γλυπτοίς σέβας απένειμας· Όθεν στεφανίτης εχρημάτισας, αεί καθικετεύων, άπασι δωρηθήναι τό μέγα έλεος.

Αιμάτων θείοις ρεύμασι, Μάρτυς ηγίασας, τήν γήν θεόφρον, καί ετραυμάτισας τοίς τραύμασί σου, πληθύν δαιμόνων πονηράν· βλύζων δέ απαύστως τά ιάματα, πάθη ιατρεύεις χαλεπώτατα· Διό ταίς σαίς πρεσβείαις, αίτησαι πάσι Μάκαρ τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι λογισμοί ακάθαρτοι, τά χείλη δόλια, τά έργα δέ μου, εισί παμμίαρα· καί τί ποιήσω; πώς υπαντήσω τώ Κριτή; Δέσποινα Παρθένε καθικέτευσον, τόν Υιόν καί Πλάστην σου καί Κύριον, όπως εν μετανοία, δέξηταί μου τό πνεύμα, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η δάμαλις η άσπιλος, τόν μόσχον βλέπουσα επί τού ξύλου, προσαναρτώμενον εθελουσίως, οδυρομένη γοερώς, Οίμοι! ανεβόα ποθεινότατον, Τέκνον, τί σοι δήμος ανταπέδωκεν, αχάριστος Εβραίων, θέλων με ατεκνώσαι, εκ σού παμφίλτατε;

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, λέγομεν τόν Κανόνα, ού η Ακροστιχίς.

Άρχιππον υμνώ τόν σοφόν θεηγόρον. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος δ'  Ο Ειρμός

«Θαλάσσης τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Αστράψας τώ φωτισμώ τής χάριτος, Παύλος ο πάνσοφος, ώσπερ ακτίνα Μάκαρ σε φαιδράν, επαφήκεν ελαύνουσαν, πολυθείας Άρχιππε, σκότος βαθύτατον εν Πνεύματι.

Ρημάτων θείαις πλοκαίς ηλίευσαι, Παύλου τού κήρυκος, καί εκ βυθού κακίας τούς λαούς, παραδόξως εζώγρησας, καί λογικόν οψώνιον, θεία τραπέζη προσενήνοχας.

Χιτώνα ενδεδυμένος Άρχιππε, ενθέου χάριτος, τούς γυμνωθέντας δόξης θεϊκής, αφθαρσίας ιμάτιον, καί σωτηρίου ένδοξε, καταστολήν θείαν ενέδυσας.

Θεοτοκίον

Ιδόντες προφητικοίς εν όμμασι, πόρρωθεν Πάναγνε, τού υπέρ νούν σου θείου τοκετού, τό φρικώδες Μυστήριον, οι θεηγόροι Άχραντε, ποικιλοτρόπως κατετράνωσαν.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Πυρούμενος νοητώς, τού Παρακλήτου τώ πυρί έφλεξας, ϋλην πικράν, Άρχιππε, ειδωλομανίας πανεύφηιμε.

Πιστόν σε δούλον Χριστού, Παύλος ο θείος μαρτυρεί Άρχιππε, καί ιερόν Κήρυκα, καί συστρατιώτην μακάριε.

Ο βίος σου φωταυγής, ταίς εναρέτοις αστραπαίς έλαμψε, φωταγωγών· Άρχιππε, τούς ειλικρινώς σέ γεραίροντας.

Θεοτοκίον

Ναός εδείχθης Θεού, χωρητικός περιφανώς Πάναγνε, καί καθαρόν σκήνωμα, καί θεοπρεπές ενδιαίτημα.

Κάθισμα  Ήχος α'

Τόν τάφον σου Σωτήρ

Τού Παύλου μαθητής, γεγονώς θεοφόρε, εφώτισας λαούς, ανυμνείν τήν Τριάδα, ναούς δέ κατέστρεψας, απωλείας εν χάριτι· εναθλήσας δέ, καρτερικώς τούς στεφάνους, χαίρων είληφας, υπέρ ημών ικετεύων, Χριστόν Μάρτυς, Άρχιππε.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Ο δήγησον ημάς, εν οδώ μετανοίας, εκκλίνοντας αεί, πρός κακών ανοδίας, καί τόν υπεράγαθον, παροργίζοντας Κύριον, απειρόγαμε, ευλογημένη Μαρία, καταφύγιον, απεγνωσμένων ανθρώπων, Θεού ενδιαίτημα.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η άσπιλος Αμνάς, τόν Αμνόν καί Ποιμένα, κρεμάμενον νεκρόν, επί ξύλου ορώσα, θρηνούσα εφθέγγετο, μητρικώς ολολύζουσα· Πώς ενέγκω σου, τήν υπέρ λόγον Υιέ μου, συγκατάβασιν, καί τά εκούσια πάθη, Θεέ υπεράγαθε;

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τόν Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Υφηγούμενον τά θεία καί τούς αθέους, περιφανώς ελέγχοντα, άνομος διώκτης, ποιναίς καθυπέβαλε, καί μάστιξιν Άρχιππε, καί ποικιλοτρόποις κολάσεσι.

Μακαρίως διανύων τόν βίον Μάκαρ, τέλος ευρείν μακάριον, όντως ηξιώθης· Μάρτυς γάρ γεγένησαι, Χριστού γενναιότατος, πόνους καρτερήσας τού σώματος.

Νεμομένην αθεϊας τήν σηπεδόνα· τών ευσεδών τό πλήρωμα, έστησας νοστίμω, άλατι τών λόγων σου, καί χαίρων εκραύγαζες· Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ως κατάσκιον προβλέπει σε πάλαι όρος, ο Αββακούμ Πανάμωμε· φέρουσαν τόν Λόγον, πάντας συσκιάζοντα, φλογμού παραπτώσεων, καί αμαρτιών Κόρη καύσωνος.

Ωδη ε'  Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, είς τόν κόσμον ελήλυθας· φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Ταίς θείαις αστραπαίς, τού πανσόφου κηρύγματος, εφώτισας αγνωσίας, τούς νυκτί συσχεθέντας, θεόφρον παμμακάριστε.

Ο θείος ποταμός, προελθών εκ καρδίας σου, κατέκλυσε τούς χειμάρρους, τής απάτης καί φρένας, Πιστών Παμμάκαρ ήρδευσε.

Νευρούμενος χρησταίς, ταίς ελπίσιν υπέμεινας, συρόμενος εκ τεσσάρων, καί τήν γήν αγιάζων, τοίς αίμασι θεόληπτε.

Θεοτοκίον

Σέ μόνην εκ πασών, γενεών εξελέξατο, ο Κύριος Θεοτόκε, καί εκ σού εσαρκώθη, θεώσας τό ανθρώπινον.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Ουδόλως, απειλαίς χαυνωθέντα ο δόλιος, άνηλεώς σε συγκόπτει, ταίς πληγαίς θεόφρον αποσκοπούντα, πρός τήν δόξαν, ήν Χριστός σοι παρέχει δοξάζων σε.

Φάλαγγας, δυσμενών αοράτων τοίς τραύμασι, κατετραυμάτισας μάκαρ, τής σαρκός σου Άρχιππε, καί ελέγχων, τήν καρδίαν, σπαραγμοίς τού τυράννου κατέξανας.

Οι λίθοις, αναισθήτω καρδία θρησκεύοντες, λιθολευστούσί σε μάκαρ, τής ζωής τήν πέτραν ομολογούντα, καί τής πλάνης, τό οχύρωμα Μάρτυς συντρίβοντα.

Θεοτοκίον

Νέκρωσιν, τήν ζωήν εκδυθείς ενεδύσατο, εν Παραδείσω Παρθένε, ο, Αδάμ· τώ σώ δέ ηθανατίσθη, ζωηφόρω τοκετώ Παναγία Θεόνυμφε.

Kοντάκιον  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Ως αστέρα μέγαν σε, η Εκκλησία, κεκτημένη Άρχιππε, ταίς τών θαυμάτων σου βολαίς, φωτιζομένη κραυγάζει σοι· Σώσον τούς πίστει, τιμώντας τήν μνήμην σου.

Ο Οίκος

Πιστόν σε δούλον τού Χριστού ο κορυφαίος Παύλος, Άρχιππε, εκθειάζων, συγγράφει τοίς επαίνοις, καί μαρτυρεί περιφανώς πληρωτήν τού λόγου, καί Ιερόν υφηγητήν, καί κήρυκα σοφώτατον· Ημείς δέ λύχνον σήμερον άσβεστον βλέπομέν σε πάντες, καταλάμποντα τώ

κόσμω Απόστολε· όν καί η Απφία εγνώρισε καλώς, εκ τού φωτός τού πρώτου τηλαυγέστατον πυρσόν, φαεσφόρον δαδουχητικώς φωτίζοντα τούς βοώντας· Σώσον τούς πίστει τιμώντας τήν μνήμην σου.

Συναξάριον

Τή Ιθ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Αποστόλων, Αρχίππου, Φιλήμονος καί Απφίας.

Στίχοι

·        Ποθών τόν ακρόγωνον Άρχιππος λίθον.

·        Κατηλοήθη τώ πόθω τούτου λίθοις.

·        Χώραν φιλούντα τόν Φιλήμονα χλόης,

·        Χλωροίς λόγοις τύπτουσιν ηκανθωμένοις.

·        Ηπλωμένην παίουσιν εις γήν Απφίαν,

·        Εις ουρανούς έχουσαν όμμα καρδίας.

·        Άρχιππος δεκάτη ενάτη θάνε χερμαδίοισιν.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Μαξίμου, Θεοδότου, Ησυχίου, καί Ασκληπιοδότης.

Στίχοι

·        Ανδρών τριάς σύναθλος ευσθενεστάτη,

·        Ανδρίζεταί σοι, καί τομής, Τριάς, μέχρι.

·        Έστεψε Χριστός τήν Ασκληπιοδότην,

·        Ής εξέκοψε τήν κεφαλήν τό ξίφος.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Ραβουλά.

Στίχοι

·        Βουλάς Ραβουλάς θείς απράκτους δαιμόνων,

·        Απήλθε βουλή τού Θεού τών ενθάδε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τών Οσίων Πατέρων ημών καί ομολογητών, Ευγενίου καί Μακαρίου.

Στίχοι

·        Ως ευγενείς όρπηκες εν γή Μακάρων

·        Οικούσιν Ευγένιος σύν Μακαρίω.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού οσίου Πατρός ημών Κόνωνος.

Μνήμη τής Οσίας μητρός ημών Φιλοθέης τής εξ Αθηνών.

Στίχοι

·        Όρπηξ Αθηνών εστιν η Φιλοθέη,

·        Εχθρόν βαλούσα σταυρού τή πανοπλία.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον· Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου κύριε».

Θεηγορίαις, θεοσόφοις Παμμάκαρ χρησάμενος, γνώσει αληθεί, τό σκότος εκ τών ψυχών, τής αγνοίας απεδίωξας, σοφίας χάριτι, τών τώ σεπτώ πειθησάντων λόγω σου.

Εν λάκκω Μάρτυς, σέ κατωτάτω χωννύουσι, δήμοι δυσσεβών, καί λίθοις ανηλεώς, θανατούσιν αναμέλποντα· Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Η γή τό αίμα, τό εκχυθέν σου Μάρτυς δέδεκται, βρύον ιαμάτων νάματα τοίς πιστοίς· ουρανός δέ τό μακάριον, Άρχιππε πνεύμά σου, Αθλοφόρων ψυχαίς αριθμούμενον.

Θεοτοκίον

Γήν μέν ομίχλη, τόν ουρανόν νεφέλαις δέ Κύριος, Κόρη περιβάλων, σάρκα θέλων θνητήν, εξ αιμάτων σου ενδύεται, καταστολήν δόξης, αθανάτου ενδύων τόν άνθρωπον.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες· Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον,

Ο Παύλος επαίνοις ιεροίς, εγκωμιάζων σε, Άρχιππε ένδοξε, συστρατιώτην σε έγραψε, πληρωτήν ενθέων πράξεων, διακονούμενον αυτώ, καί πίστει μέλποντα· Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Ρήμασιν επήλειψε σεπτοίς, πρός τό μαρτύριον, ή αξιάγαστος, Απφία στέργουσα Ένδοξε, ως υιόν σε γνησιώτατον, μεθής τά άνω κατοικείς όντως βασίλεια, Ευλογείτε, πάντα τά έργα κραυγάζων τόν Κύριον.

Οι νήπιοι όντες ταίς φρεσί, σέ τόν εχέφρονα, νηπίοις παίγνιον, παραδιδόασιν Άρχιππε, εναθλούντα καρτερώτατα, καί υπ αυτών ανηλεώς κατακεντούμενον, καί βοώντα· Πάντα τά έργα, υμνείτε τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Νεκρός διά βρώσεως μιάς, Αδάμ γεγένηται, τρυγήσας θάνατον, φυτού τής γνώσεως Άχραντε· διά σού δέ ανεζώωται, καί Παραδείσου τήν τρυφήν, πάλιν απέλαβεν, Ευλογείτε, πάντα τά έργα κραυγάζων τόν Κύριον.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις· διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ίνα τήν αιώνιον δόξαν, κληρονομήσης Αθλοφόρε, δόξης επιγείου παρείδες, τό αστατόν τε καί παρερχόμενον, καί πρός Χριστόν εχώρησας, δόξη πρός τούτου κλεϊζόμενος.

Ως τώ Κορυφαίω Παμμάκαρ, τών Αποστόλων μαθητεύσας, Παύλω τώ σοφώ θεηγόρω, σύν τούτω χαίρων τήν αιωνίζουσαν, κληρονομείς απόλαυσιν, Κολασσαέων εγκαλλώπισμα.

Στέφος ανεδήσω θεόφρον, νικητικόν τή κορυφή σου, καί περιεβάλου πορφύραν, εκ τών σών αιμάτων βαφείσαν Άρχιππε, καί τώ Χριστώ γηθόμενος, συμβασιλεύεις παμμακάριστε.

Ήθροισται λαός εν τή μνήμη, τή φωτοφόρω σου υμνήσαι, τόν αγαθοδότην Σωτήρα, καί τούς γενναίους, Άρχιππε πόνους σου, ούς ανδρικώς υπέμεινας, καταβαλών τόν πολυμήχανον.

Θεοτοκίον

Φέρουσα Χριστόν εν αγκάλαις, νεύματι φέροντα τά πάντα, τούτον ως Υιόν σου δυσώπει, εχθρού χειρών με Πάναγνε ρύσασθαι, καί δι' ελέους άβυσσον, εναγκαλίσασθαι καί σώσαί με.

Καί η λοιπή ακολουθία τού Όρθρου, κατά τήν τάξιν, καί Απόλυσις